Veel van onze medewerkers zijn al lang bij Mens & Relatie, sommigen zelfs meer dan 25 jaar. Daarom bieden we op geregelde basis een stageplaats aan Hbo studenten. Jonge mensen waar we aan uit moeten leggen wat we waarom doen. Dat maakt je steeds weer opnieuw bewust van processen en verbeterpunten. Een frisse blik. Ook hebben stagiaires tijd en gelegenheid om zaken uit te zoeken die niet dringend van belang zijn voor de dagelijkse gang van zaken, maar wel interessante inzichten op kunnen leveren voor eventuele toekomstige beleidsvraagstukken.
Veel van onze medewerkers zijn al lang bij Mens & Relatie, sommigen zelfs meer dan 25 jaar. Daarom bieden we op geregelde basis een stageplaats aan Hbo studenten. Jonge mensen waar we aan uit moeten leggen wat we waarom doen. Dat maakt je steeds weer opnieuw bewust van processen en verbeterpunten. Een frisse blik. Ook hebben stagiaires tijd en gelegenheid om zaken uit te zoeken die niet dringend van belang zijn voor de dagelijkse gang van zaken, maar wel interessante inzichten op kunnen leveren voor eventuele toekomstige beleidsvraagstukken. Maar de afgelopen jaren viel me op, dat het uithoudingsvermogen van deze jonge mensen veel lager lijkt, dan die van de oudere werknemers. Ook ervaren ze veel stress, waarbij het mij niet altijd duidelijk is waarom. Ik zie dat de jongeren vaak erg moe zijn.
Dat ze niets gewend zijn, of verwend, of niet genoeg gemotiveerd, dat vind ik kort door de bocht. Ik zie die motivatie namelijk wel. Maar ik zie ook een grote vermoeidheid en merk dat deze jongeren snel uit balans zijn om zaken die gewoon bij het werkzame leven horen. We werken al meer dan 25 jaar met stagiaires en dit is echt iets wat me pas de laatste paar jaar in toenemende mate opvalt.
Innerlijke onrust
In een artikel, gepubliceerd door Metronieuws, geschreven door Margot Smolenaars (1 juli 2017) kwam ik een hele interessante verklaring tegen. In dit artikel wordt beschreven hoe veel jongeren met een scherp gedefinieerd ideaalbeeld in het hoofd zitten wat niet haalbaar is. Volgens de auteur worstelt deze generatie met frustraties, negatieve gedachten en conflicten. Zaken die bij het leven horen, maar onverdraagbaar zijn als je met zo’n ideaalbeeld in je hoofd zit en idealistisch bent. Doordat de huidige generatie zowel in de huidige wereld als in de virtuele wereld opgroeit, veel tijd doorbrengt op social media (met een verwrongen beeld van de werkelijkheid), in een tijd waarin de wereld razendsnel verandert, ervaren ze een innerlijke onrust. Ons stressresponssysteem bevat nog ‘oude’ onderdelen en maakt nog altijd bij psychologische stress hetzelfde type proteïnen aan. Daardoor reageren we niet adequaat. Het stressresponssysteem in ons lichaam is niet ingericht voor de huidige realiteit.
Evolutie loopt achter
De jongeren leven in een virtuele wereld én de dagelijkse realiteit. Onze hersenen zijn hier evolutionair nog niet op ingericht. Hoogleraar psychiatrie Witte Hoogendijk: Evolutionair gezien komt de mens nog maar heel kort geleden het plaatje in wandelen, en daarbij heeft homo sapiens aardig wat aan zijn leefomgeving geknutseld: van agrarische tot industriële tot online revolutie. Die versnelling gaat veel rapper dan de evolutie. Tot op de dag van vandaag maken mensen bij psychologische stress diezelfde immuunstofjes aan. Je ervaart stress en voelt je lichamelijk ook niet helemaal top, alsof je een virusinfectie hebt opgelopen.”
In onze tijd slaat ons stresssysteem voortdurend alarm. Dat heeft in veel gevallen nut. Denk bijvoorbeeld aan een auto die te snel op je af komt, waardoor je je razendsnel uit de voeten maakt. Maar het slaat ook aan bij vijftig WhatsAppberichten in een uur tijd, of als je je mailbox opent en ziet dat er twintig mails op antwoord wachten. „Voor dat type psychologische en sociale stress is het systeem nooit ontworpen. Je kunt er immers niet van vluchten of tegen vechten.”
Totaal andere beleving
Dit sluit aan, bij wat ik geobserveerd heb bij de stagiaires, dat deze jonge mensen zo vreselijk moe zijn van een gewone werkdag. Waarbij het voor mij volledig onduidelijk is waarom ze stress zouden moeten ervaren, aangezien er vanuit de organisatie geen druk op ze wordt gelegd en het erop lijkt dat de druk vanuit school ook alleszins redelijk is. Nu hebben we een 47-jarige stagiaire die in haar eerste week verslag schrijft, dat het zo prettig is om in een rustige omgeving te werken. Dezelfde stage, dezelfde omgeving, dezelfde werkzaamheden, maar een totaal andere beleving. Hoe is dat mogelijk? Dit gaat verder dan de gewone individuele verschillen tussen mensen. Ik denk dat dit echt een probleem van deze tijd is, wat aandacht behoeft.
Wat dat betreft zou ik me graag aan willen sluiten bij de Nederlands cabaretière en zangeres Lenette van Dongen: “Doe wat je kan. Doe dat met plezier. En de rest…. pfffffff”.
Bron:www.metronieuws.nl/