Marit komt binnen. Ze ziet er moe uit. Henk-Jan loopt achter haar aan. Uiterlijk onbewogen. Maar dit is mijn derde gesprek met Marit en Henk-Jan en het plaatje wordt langzaam duidelijk. Toen ze kwamen ging het vooral om de woedeaanvallen van Henk-Jan. Hij had drie borden stukgegooid, met eten gesmeten en de kerstboom uit het raam geflikkerd. Met lichtjes en al.
Woedeaanvallen
Marit komt binnen. Ze ziet er moe uit. Henk-Jan loopt achter haar aan. Uiterlijk onbewogen. Maar dit is mijn derde gesprek met Marit en Henk-Jan en het plaatje wordt langzaam duidelijk. Toen ze kwamen ging het vooral om de woedeaanvallen van Henk-Jan. Hij had drie borden stukgegooid, met eten gesmeten en de kerstboom uit het raam geflikkerd. Met lichtjes en al. Marit kon dit niet meer accepteren en stelde hem voor een ultimatum. Henk-Jan stelde relatietherapie voor. De eerste therapeut was een watje, de tweede een bitch. Ik was nummer drie en ze kwamen nu al voor de derde keer. Wat een eer! Het voelde als koorddansen.
Er speelt meer
Eerst dacht ik dat dit zo voelde doordat Henk-Jan een driftkikker was (is), maar al snel werd me duidelijk dat er onderhuids heel andere dingen speelden. Ik kon ze niet direct plaatsen, maar durfde ze niet te onderzoeken, laat staan benoemen, dat voelde ik haarscherp aan. Marit komt langzaam op gang, maar als ze eenmaal op gang is, kan ze precies vertellen wat haar allemaal niet zint aan Henk-Jan. Ze is teleurgesteld in hem. Dat is me duidelijk. Toen ze elkaar leerden kennen zat ze met twee kleine kindjes in de bijstand. Hij heeft een goede baan, is ingenieur en doet iets in de wegenbouw. Ze droomde van een mooi huis, veel vakanties en geregeld uit eten gaan. Ze voelt zich echter meer zijn huishoudster. “Ik voel me een dweil, je kunt me zo uitwringen”, zegt ze letterlijk.
Wat is hier daadwerkelijk aan de hand
Nu ik Henk-Jan beter ken, zie ik in de diepte van zijn ogen hoe veel pijn deze opmerking hem doet. Zij merkt niets en doet er nog een schepje bovenop: “Als hij een echte man was geweest, hadden we een schoonmaakster kunnen hebben en had ik geen eczeem aan mijn handen gehad.” De logica ontgaat me, maar ik zeg niets. Het enige wat ze wil is hem raken. Komt dat uit liefde en onmacht voort? Heeft hij haar te veel pijn gedaan in de afgelopen jaren? Verwachtingen gewekt, beloftes gedaan en die niet nagekomen? Of is hier iets heel anders aan de hand?
In mijn boek “Is je relatie te redden” beschrijf ik hoe ik hier achter gekomen ben en wat je kunt doen als je in een vergelijkbare situatie zit.