Annie kwam bij me met een verwijzing van de huisarts waarin stond dat ze moeite had met het accepteren van haar stoma. Toen ik de deur naar de wachtkamer open deed, keek er een vriendelijke, gemoedelijke, volslanke dame met bolle blozende wangen en kort geknipt haar in een boblijn, naar me op. Ze keek zo lief, dat ik haar bijna een knuffel wil de geven! Toen we in gesprek waren bleek, dat ze het niet gemakkelijk had gehad in haar leven.
Annie kwam bij me met een verwijzing van de huisarts waarin stond dat ze moeite had met het accepteren van haar stoma. Toen ik de deur naar de wachtkamer open deed, keek er een vriendelijke, gemoedelijke, volslanke dame met bolle blozende wangen en kort geknipt haar in een boblijn, naar me op. Ze keek zo lief, dat ik haar bijna een knuffel wil de geven! Toen we in gesprek waren bleek, dat ze het niet gemakkelijk had gehad in haar leven. Niet omdat er zo veel problemen waren geweest in haar leven, maar omdat de situatie zo uitzichtloos is.
Kille jeugd
Het begint met een kille jeugd, bij ouders die weinig liefde en veel teleurstelling uitten. Als ik het zo hoor, was het vooral haar vader die teleurgesteld was in het leven en dit op zijn twee dochters projecteerde. Ze had een eenzame jeugd, had niet echt aansluiting op school, maar bloeide op toen ze de opleiding tot onderwijzeres deed. Vervolgens werd ze op haar 23e ernstig ziek, net toen ze wat vriendinnen begon te krijgen en een beetje van het leven ging genieten. Ze knapte weer een beetje op, ging werken, maar werd weer ziek. Op en af. Ze vindt het moeilijk te accepteren dat ze nooit meer beter zal worden. Maar nu ze boven de veertig is begrijpt ze dat er iets moet gebeuren.
Wanhoop
Blijven vechten tegen de ziekte kan niet meer, ze vereenzaamt en wordt verbitterd. Dat wil ze niet laten gebeuren. Maar als ze niet meer tegen haar ziekte vecht, wat blijft er dan over? Ze heeft geen man, geen kinderen, geen werk, geen zinvolle dagbesteding. De wanhoop is voelbaar terwijl ze me dit vertelt. De angst en eenzaamheid straalt van haar af, vermomd onder een laagje zachtheid. Haar vriendelijke uitstraling zit van buiten, maar zodra je met haar praat en een klein stukje naar binnen gaat, voel je leegte. Ze heeft het gevoel dat ze er alleen voor staat. Graag zou ze een partner willen om alles mee te kunnen delen. Maar ze denkt dat dit niet mogelijk is.
Ik denk daar anders over. We gaan eerst werken aan het accepteren van de stoma, maar daarna wil ik de andere levensgebieden aan gaan pakken. Want eenzaamheid hoeft niet, daar is zeker iets aan te doen!